Af en toe plaatsen donorkinderen berichten in de geheime Facebookgroup, die blijven hangen. Het geeft een beeld van wat hen beweegt. Met toestemming van de maker delen we die soms. Deze van Tamara bijvoorbeeld.

Chaos in mijn hoofd maakt, dat ik (alweer) eens wakker naar het plafond lig te staren …
In de hoop dat het wel en wee, van mijn facebook-vriendjes slaapverwekkend genoeg is, om na een kleine onderbreking de slaap weer te kunnen vatten …
Ik scroll doelloos door mijn app op mijn telefoon.

En zie zo ook deze fijne pagina weer voorbij schieten, op mijn scherm. Tegelijkertijd denk ik aan mijn overleden pa, mijn lieve moedertje, hoe het vroeger thuis was en ook aan mijn ‘nieuwe’ zussen. 
En eigenlijk vooral aan hoe bevoorrecht ik ben. Dat het toch heel mooi is, dat met mjn grootste verdriet (het overlijden van mijn vader) mijn grootste wens is uitgekomen: het hebben van zussen …

Dat brengt me bij het volgende, er zit namelijk een ‘zwart’ randje aan mijn zussen-geluk. Dat is het besef dat ik/wij – het geldt voor alle donorkinderen – nooit zullen weten hoe onze biologische boom er werkelijk uitziet. Er zullen takken niet doorgroeien. Blaadjes en knoppen niet ontkiemen. Want die boom met zussen; die daar groeit in het oosten van het land, heeft die 4 bloeiende knoppen of zijn het er stiekem meer?

Maar weten die verborgen knoppen van het echte verhaal van hun bestaan? Net zoals ik 33 jaar lang geen idee had dat ik deel uitmaakte van deze family-tree. Die gedachte maakt dat ‘zwarte’ randje aan mijn geluk. In mijn gedachten passeert een krantenartikel van vorige week. De oproep aan donoren om zich te melden voor hun dood.

Ik zou er een oproep aan toe willen voegen: een oproep aan de ouders van mijn broers en/of zussen, om hun grootste geheim niet mee het graf in te nemen.Maar het te delen met hun kinderen voordat het te laat is. Zodat die takken en blaadjes aan mijn boom doorgroeien en die knoppen zich kunnen openen. Zodat we kunnen genieten van een volledig bloeiende family-tree!!! ……………….

Ondertussen is mijn slaap alleen verder weg dan ooit…